Dariusz Jasiński, Magazyn "Doza"

Biorąc do ręki książkę Clive’a Staplesa Lewisa „Problem cierpienia”, zdawałem sobie sprawę, że czeka mnie spore wyzwanie. Dlaczego? Autor „Opowieści z Narnii” dwukrotnie zmieniał swoje nastawienie do religii. Wychowany w rodzinie należącej do Kościoła anglikańskiego stał się ateistą, choć nie do końca znamy przyczyny jego negacji Boga.

Biorąc do ręki książkę Clive’a Staplesa Lewisa „Problem cierpienia”, zdawałem sobie sprawę, że czeka mnie spore wyzwanie. Dlaczego? Autor „Opowieści z Narnii” dwukrotnie zmieniał swoje nastawienie do religii. Wychowany w rodzinie należącej do Kościoła anglikańskiego stał się ateistą, choć nie do końca znamy przyczyny jego negacji Boga. Jako czterdziestolatek zostaje nawrócony dzięki rozmowom, między innymi z Tolkienem.  „Problem cierpienia” powstał w 1940 roku, w okresie, gdy Lewis znów stał się żarliwym anglikaninem. Byłem pewien, że musiało się to odbić na jego rozważaniach, i rzeczywiście: książka próbuje wyjaśnić, dlaczego my, dzieci Boga, jesteśmy tak często doświadczani przez naszego dobrego Ojca…
Muszę o tym wspomnieć – jestem klasycznym przykładem deisty. Moje poglądy bliższe są agnostycyzmowi, dlatego z jednej strony bałem się, że odmienne poglądy znacząco utrudnią mi lekturę, a z drugiej byłem ciekaw, w jaki sposób można wytłumaczyć zło, które spotyka nas na każdym kroku. Cierpimy z powodu bólu, chorób, wojen, a przecież Bóg jest wszechmocny i jako dobra istota powinien nam tego oszczędzić. Ruszyłem jednak w podróż z Lewisem. Nie było to proste, wiele razy musiałem cofać się, czytać niektóre fragmenty po kilka razy. Często nie mogłem się zgodzić z autorem, ale zdarzało się też, że swoją argumentacją potrafił mnie przekonać.
Choć książka poświęcona ma być cierpieniu, tak naprawdę dochodzimy do niego dopiero pod koniec. Od samego początku Lewis przedstawia swoją, wypracowaną wizję Boga i próbuje zgłębić Jego sposób stworzenia świata i ludzi. Zaskoczyło mnie przede wszystkim to, iż uważa, że człowiek jest wynikiem ewolucji z niższych gatunków. Dziś, gdy Kościół próbuje nas przekonać, że nic takiego nie miało miejsca, jest to dość intrygujące. Autor uważa, że zostaliśmy stworzeni jako najdoskonalsza forma życia na Ziemi i otrzymaliśmy nieśmiertelną duszę ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Człowiek trafił do Raju jako istota całkowicie panująca nad swoim ciałem. Następnie w wyniku swojej niedoskonałości – bo przecież był tylko natchnionym i lepiej rozwiniętym robakiem – doświadczył Upadku. Oczywiście, Bóg mógł naprawić jego błąd, ale popełniliby kolejne, niczego się nie ucząc. To nauka jest właśnie celem istnienia człowieka.
Bóg jest ojcem; większość z nas jest, lub stanie się rodzicami. Proces wychowania jest niezmiernie trudny i czasem musimy uzmysłowić dzieciom ich błędy stosując różne rodzaje kar. Naszym podopiecznym niejednokrotnie trudno zrozumieć nasze postępowanie, ale chcąc wychować potomstwo na dobrych ludzi, mamy swoje wizje i cel, który czasem uświęca środki. Płacz malucha nie może być powodem, dla którego uniknie on konsekwencji swojego czynu. I choć dla niego zakaz obejrzenia bajki, czy odebranie ulubionej zabawki może być krzywdzący, to jednak jest to element, który ma wpłynąć.