Sławomir Rusin, Miesięcznik LIST

„Dopóki mamy twarze”, to - jak dla mnie - obok „Rozwodu ostatecznego” najbardziej wymagająca książka Lewisa. Wymagająca nie tyle uwagi podczas czytania, bo czyta się ją wybornie i trudno się od niej oderwać, ale uczciwego wglądu w siebie i w swoją relację z Bogiem i ludźmi.

Autor, biorąc za podstawę powieści grecki mit o Psyche i Erosie, wprowadza czytelnika w magiczny świat starożytnego królestwa Glome, a narratorką czyni Orual-Maję, jedną z trzech córek jego władcy. Gdy podążamy za opowieścią o niej samej i jej siostrze Psyche, z którą łączą ją niezwykle silne więzi, rodzą się w nas pytania o motywy naszej „miłości”, która być może służy nam jako usprawiedliwienie w „pożeraniu” najbliższych, o tkwiący w nas mechanizm kozła ofiarnego, czy o demoniczny obraz Boga, który w sobie nosimy. Opowieść Orual każe nam również odnaleźć swoje miejsce w sporze między wiarą a rozumem: „Czy boska, nadprzyrodzona rzeczywistość przenika do naszego ziemskiego świata, tylko jej nie dostrzegamy, bo przeszkadza nam w tym - nomen omen - zasłona maji?”. Czy jesteśmy w stanie bezgranicznie zaufać Temu, którego oblicza do końca nie znamy?
„Dopóki mamy twarze” to - jak można przeczytać na okładce - powieść „dla dorosłych czytelników”. Zgadza się, to książka dla dorosłych do tego, by zmierzyć się ze sobą, swoimi życiowymi motywacjami i postawami. C.S. Lewis twierdził, że ta powieść to jego największe dzieło i trudno się z nim nie zgodzić.