Znaleźć Boga w ciszy

James Bryan Smith jest chrześcijańskim teologiem i profesorem, pastorem będącym szczęśliwym mężem i ojcem. Jak wielu wierzących, Smith pragnął nawiązać szczerą i prawdziwą relację z Bogiem, przełamując wiele nieprawdziwych i narosłych przez wieki terminów, jak chociażby ten, że Bóg karze człowieka za winy. Książka ma za zadanie nie tylko przekazać zaplanowane przez autora treści, ale także utrwalić je przez ćwiczenia. Pisarz właśnie takie zadania i duchowe ćwiczenia proponuje czytelnikowi, aby pomogły one wcielić w życie zawarte tu wskazówki i znaleźć odpowiedź na takie pytania, jak własne pragnienia, czy osobista relacja z Bogiem. Ideą tej książki jest na prowadzenie dziennika z własnymi refleksjami, czy też rozrzuconymi po książce pytaniami, które podsumowują akurat omawiane treści. Smith tę "drogę" ku nawiązaniu relacji z Bogiem wyznacza dla całych grup, i choć zaznacza, że wędrówkę tę można przejść samemu, to jednak priorytetem powinna być praktyka zawartych tu treści w szerszym gronie. Autor zachęca tu do tworzenia ruchów (czy jak to woli: kościołów takich, jakie zakładali pierwsi chrześcijanie), w których w niewielkiej grupie każdy wymienia się swoimi refleksjami, uczuciami i spostrzeżeniami wyniesionymi z książki i zapisanymi w zeszycie (jak poprowadzić takie zajęcia, podano w "Dodatku" i przypomina się o tym w czasie lektury poszczególnych rozdziałów).

Sięgając po tę książkę byłem przekonany, że będzie to kolejna pozycja z zakresu teologii i właściwie to nie byłoby w tym niczego dziwnego, bowiem tematyka wydaje się (i w sumie to jest) dosyć poważna: ,,pokochać Boga, jakiego znał Jezus". No właśnie: pokochać, poznać, ale czy przez literę i słowo, czy wręcz przeciwnie: przez płynącą z serca miłość i osobistą relację? Spodziewałem się analizy Nowego Testamentu wers po wersie, a otrzymałem praktyczny podręcznik duchowy, który oczywiście analizuje fragmenty z Biblii, który tkwi na fundamencie Świętej Księgi, ale który rozbudza w czytelniku uśpione serce zdominowane przez rozum. Smith pisze między innymi o pośpiechu i znalezieniu czasu dla siebie oraz swych bliskich, o wyciszeniu się, o samotności. Autor udowadnia, że Boga można odnaleźć w kontemplacji własnego życia, zwolnieniu codziennego tempa, rozważaniu niewielkich fragmentów Pisma Świętego, czy nawet dostrzeganiu wokół siebie rzeczy, których wcześniej nie zauważaliśmy. Czy Bóg może wymagać od nas, abyśmy nie trwali w ciągłym pędzie dnia codziennego? Autor podając przykład Marty i Magdaleny z Ewangelii pokazuje, że tak.

W książce nie brakuje lekkości słowa, ciekawych opowieści i wielu porównań. Główny nacisk jednak położono na uzdrowieniu naszej relacji z Bogiem, a w Roku Wiary, który niedługo będziemy przeżywać, warto pomyśleć o naszym kontakcie ze Stwórcą :)

Dariusz Okoń