PROROCZE WIZJE BENEDYKTA XVI - Sekretarz papieża szczerze w książce "Tylko Prawda"
Ta książka, jeszcze przed premierą, wywołała burze w mediach i w samym Watykanie. Wieloletni sekretarz Benedykta XVI szczerze opowiada o życiu przy boku papieża i reaguje na liczne kryzysy i skandale, którym musiał stawiać czoła.
Podczas kilku rozmów, prowadzonych w trakcie posiłków bądź spacerów po Ogrodach Watykańskich, miałem okazję wysłuchać jego rozważań dotyczących spotkań, które odbywał z biskupami przybywającymi z całego świata do Watykanu na okresowe wizyty ad limina. Zrodziła się w nim wtedy świadomość, jak wielkie jest wyzwanie duszpasterskie związane z sakramentami, które stały się już zwyczajowymi: chrzest niemowląt, których rodzice nie mają relacji z wiarą i wspólnotą kościelną, pierwsza komunia dzieci, które nie wiedzą, Kogo przyjmują w tej konsekrowanej hostii, bierzmowanie nastolatków, dla których ten sakrament nie stanowi pełnego przystąpienia do Kościoła katolickiego, lecz raczej pożegnanie z nim; ślub służący tylko nadaniu bardziej uroczystej formy rodzinnej imprezie.
Ratzinger wyciągnął z tego wniosek, że na przejawiający się kryzys wiary należy odpowiedzieć przede wszystkim, stawiając na nowo kwestię Boga w centrum życia kościelnego i głoszenia Ewangelii, a nie próbując wprowadzać reformy struktur organizacyjnych, które i tak pozostają zimnymi organizmami, zawsze narażonymi na ryzyko naśladowania głównego nurtu świata i czasów. To „oderwanie od świata” nie oznacza jednak „odejścia od świata”: przeciwnie, priorytetem jest to, aby misjonarskie świadectwo Kościoła nie tylko wyraźniej się przejawiało, lecz także jawiło się jako Bardziej wiarygodne, również poprzez rewizję ewentualnych przywilejów uzyskanych z biegiem czasu.
>>ZOBACZ KSIĄŻKĘ TUTAJ<<
Diagnoza sięgała jednak dalekiej przeszłości, będąc świadectwem niewiarygodnie dalekowzrocznego spojrzenia. Już w 1958 roku, w obszernym artykule zatytułowanym I nuovi pagani e la Chiesa [Nowi poganie i Kościół] Ratzinger wyraził przekonanie, że „z wolą Kościoła czy bez niej, po wewnętrznej strukturalnej transformacji, prędzej czy później dokona się również transformacja zewnętrzna w stronę «małego stada»” oraz że na dłuższą metę Kościół:
nie będzie mógł uniknąć konieczności rozebrania kawałek po kawałku dopasowania ze światem, aby powrócić do bycia tym, czym jest: wspólnotą wiernych. W isto- cie poprzez takie zewnętrzne straty jego siła misjonarska będzie mogła tylko wzrastać. Dopiero kiedy przestanie być tanią oczywistością, dopiero kiedy zacznie na nowo prezentować się taki, jaki jest naprawdę, będzie jeszcze w stanie dotrzeć ze swym przesłaniem do uszu nowych pogan, którzy do tej pory mogli chełpić się, w iluzji, że wcale nie są poganami.
W 1969 roku podczas kilku transmisji radiowych w niemieckiej stacji przedstawił analizę, w której utrzymywał, że:
przyszłość Kościoła objawi się w nowych świętych, a zatem w ludziach, których zdolność odbioru wychodzi poza słowa i właśnie przez to są nowocześni. W ludziach, którzy potrafią patrzeć dalej niż inni, gdyż ich życie obejmuje bardziej rozległe obszary.
W rezultacie – zgodnie z wizją Ratzingera:
w uwewnętrznionym i uproszczonym Kościele ukaże się wielka siła. Ludzie będą niewypowiedzianie samotni w całkowicie zaplanowanym świecie. Kiedy Bóg dla nich zupełnie zniknie, doświadczą swego całkowitego i przerażającego ubóstwa. Odkryją wtedy niewielką wspólnotę wiernych jako coś zupełnie nowego. Jak nadzieja, która ich dotyczy, jak odpowiedź na pytania, które w ukryciu zawsze sobie stawiali. Wydaje mi się pewne, że szykują się dla Kościoła czasy bardzo trudne. Jego prawdziwy kryzys dopiero się rozpoczął. Trzeba się liczyć z wielkimi zmianami. Lecz ja jestem pewien tego, co ostatecznie przetrwa: nie Kościół kultu politycznego, lecz Kościół wiary. Oczywiście nie będzie on już dominującą siłą społeczeństwa, w takiej mierze, w jakiej był nią do niedawna. Jednak dla Kościoła rozpocznie się nowy okres rozkwitu i będzie się on jawił ludziom niczym ojczyzna, która daje im życie i nadzieję po śmierci.
Jego przenikliwość pozwoliła mu dostrzec z wyprzedzeniem różnorodne kwestie, które dręczą nasze dni również w środowisku kościelnym, o czym świadczą niektóre z jego sądów wyrażonych w wywiadzie rzece z 1996 roku opublikowanym w książce Sól ziemi, na przykład na temat gender:
Postulowana rewolucja, skierowana przeciwko całej historycznej formie seksualizmu, prowadzi przecież do rewolucji skierowanej również przeciwko przesłankom biologicznym: nie może już być żadnego głosu „natury”, człowiek ma móc dowolnie samego siebie modelować, człowiek ma być wolny od wszelkich przesłanek swej istoty – człowiek sam czyni siebie takim, jakim chce być.;
albo ochrony środowiska:
Ekologię można uprawiać po chrześcijańsku, na gruncie wiary w stworzenie, która poskramia ludzką samowolę i wyznacza ludzkiej wolności właściwą miarę. Można ekologię uprawiać też po antychrześcijańsku, na gruncie zasad ruchu New Age, na gruncie założeń o boskości kosmosu.
ZAMÓW KSIĄŻKĘ "TYLKO PRAWDA" TUTAJ
Ratzinger wyciągnął z tego wniosek, że na przejawiający się kryzys wiary należy odpowiedzieć przede wszystkim, stawiając na nowo kwestię Boga w centrum życia kościelnego i głoszenia Ewangelii, a nie próbując wprowadzać reformy struktur organizacyjnych, które i tak pozostają zimnymi organizmami, zawsze narażonymi na ryzyko naśladowania głównego nurtu świata i czasów. To „oderwanie od świata” nie oznacza jednak „odejścia od świata”: przeciwnie, priorytetem jest to, aby misjonarskie świadectwo Kościoła nie tylko wyraźniej się przejawiało, lecz także jawiło się jako Bardziej wiarygodne, również poprzez rewizję ewentualnych przywilejów uzyskanych z biegiem czasu.
>>ZOBACZ KSIĄŻKĘ TUTAJ<<
Diagnoza sięgała jednak dalekiej przeszłości, będąc świadectwem niewiarygodnie dalekowzrocznego spojrzenia. Już w 1958 roku, w obszernym artykule zatytułowanym I nuovi pagani e la Chiesa [Nowi poganie i Kościół] Ratzinger wyraził przekonanie, że „z wolą Kościoła czy bez niej, po wewnętrznej strukturalnej transformacji, prędzej czy później dokona się również transformacja zewnętrzna w stronę «małego stada»” oraz że na dłuższą metę Kościół:
nie będzie mógł uniknąć konieczności rozebrania kawałek po kawałku dopasowania ze światem, aby powrócić do bycia tym, czym jest: wspólnotą wiernych. W isto- cie poprzez takie zewnętrzne straty jego siła misjonarska będzie mogła tylko wzrastać. Dopiero kiedy przestanie być tanią oczywistością, dopiero kiedy zacznie na nowo prezentować się taki, jaki jest naprawdę, będzie jeszcze w stanie dotrzeć ze swym przesłaniem do uszu nowych pogan, którzy do tej pory mogli chełpić się, w iluzji, że wcale nie są poganami.
W 1969 roku podczas kilku transmisji radiowych w niemieckiej stacji przedstawił analizę, w której utrzymywał, że:
przyszłość Kościoła objawi się w nowych świętych, a zatem w ludziach, których zdolność odbioru wychodzi poza słowa i właśnie przez to są nowocześni. W ludziach, którzy potrafią patrzeć dalej niż inni, gdyż ich życie obejmuje bardziej rozległe obszary.
W rezultacie – zgodnie z wizją Ratzingera:
w uwewnętrznionym i uproszczonym Kościele ukaże się wielka siła. Ludzie będą niewypowiedzianie samotni w całkowicie zaplanowanym świecie. Kiedy Bóg dla nich zupełnie zniknie, doświadczą swego całkowitego i przerażającego ubóstwa. Odkryją wtedy niewielką wspólnotę wiernych jako coś zupełnie nowego. Jak nadzieja, która ich dotyczy, jak odpowiedź na pytania, które w ukryciu zawsze sobie stawiali. Wydaje mi się pewne, że szykują się dla Kościoła czasy bardzo trudne. Jego prawdziwy kryzys dopiero się rozpoczął. Trzeba się liczyć z wielkimi zmianami. Lecz ja jestem pewien tego, co ostatecznie przetrwa: nie Kościół kultu politycznego, lecz Kościół wiary. Oczywiście nie będzie on już dominującą siłą społeczeństwa, w takiej mierze, w jakiej był nią do niedawna. Jednak dla Kościoła rozpocznie się nowy okres rozkwitu i będzie się on jawił ludziom niczym ojczyzna, która daje im życie i nadzieję po śmierci.
Jego przenikliwość pozwoliła mu dostrzec z wyprzedzeniem różnorodne kwestie, które dręczą nasze dni również w środowisku kościelnym, o czym świadczą niektóre z jego sądów wyrażonych w wywiadzie rzece z 1996 roku opublikowanym w książce Sól ziemi, na przykład na temat gender:
Postulowana rewolucja, skierowana przeciwko całej historycznej formie seksualizmu, prowadzi przecież do rewolucji skierowanej również przeciwko przesłankom biologicznym: nie może już być żadnego głosu „natury”, człowiek ma móc dowolnie samego siebie modelować, człowiek ma być wolny od wszelkich przesłanek swej istoty – człowiek sam czyni siebie takim, jakim chce być.;
albo ochrony środowiska:
Ekologię można uprawiać po chrześcijańsku, na gruncie wiary w stworzenie, która poskramia ludzką samowolę i wyznacza ludzkiej wolności właściwą miarę. Można ekologię uprawiać też po antychrześcijańsku, na gruncie zasad ruchu New Age, na gruncie założeń o boskości kosmosu.
ZAMÓW KSIĄŻKĘ "TYLKO PRAWDA" TUTAJ
[ powrót ]
