ks. Flavio Ubodi: objawienia z Trevignano Romano wpisują się w nauczanie Kościoła
Historia Kościoła pełna jest wydarzeń mistycznych: wizji, objawień, przesłań Bożych. Jaką postawę należy przyjąć w ich obliczu? Jak ocenić, czy są prawdziwe? Przesłania z Trevignano Romano są klarowane i wzywają do opowiedzenia się za Chrystusem lub przeciw niemu – pisze kapucyn i teolog, ojciec Flavio Ubodi, który zajmował się badaniem prywatnych objawień z ramienia Kościoła.
Przesłania z Trevignano Romano są niczym punkt dojścia długiej drogi, która rozpoczęła się w Fatimie i przeszła przez cały XX wiek aż do początków trzeciego tysiąclecia. Podsumowują rozliczne interwencje Nieba na rzecz człowieka i ukazują, że urzeczywistnia się wszystko to, co zostało zapowiedziane. Wkraczamy w czas wielkiej próby, która jest zapowiedzią Triumfu Niepokalanego Serca Maryi. Czas się dokonał, konieczne jest nawrócenie i poddanie się Bogu Stwórcy i Odkupicielowi.
ZOBACZ KSIĄŻKĘ ZAWIERAJĄCĄ TREŚCI OBJAWIEŃ Z TREVIGNANO ROMANO
Przesłania nie wymagają szczególnych objaśnień, ponieważ są bardzo klarowne, a przy tym bardzo bezwzględne i realistyczne. Stawiają w obliczu twardej rzeczywistości, bez rozmiękczania czy rozwadniania. Trzymają się logiki „Tak, tak”, „Nie, nie” oraz „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy” (por. Mt 5, 37 i 23, 29). Człowiek musi ostatecznie wybrać, po czyjej stronie się opowiedzieć – za Chrystusem czy przeciw Niemu. Można już teraz stwierdzić, że wiele przesłań doczekało się urzeczywistnienia po upływie kilku dni.
W podjęciu tego ostatecznego wyboru pomaga człowiekowi Maryja, Matka Boga i Matka Kościoła, opiekuńcza i zatroskana o życie wieczne swoich dzieci, dokładnie tak, jak to opisał Sobór Watykański II w ósmym rozdziale Konstytucji dogmatycznej o Kościele „Lumen Gentium”. Maryja chce nieść pokój i miłość, bronić od zła, które szerzy się na ziemi. A zatem przesłania są raczej instrukcją zbawienia niż przepowiedniami katastrof.
Objawienia prywatne w Kościele
Istnieją dwa rodzaje objawień: publiczne i prywatne. Objawieniem publicznym jest to przekazane w Piśmie Świętym i w Tradycji. Zawiera ono fundamentalne treści wiary i skierowane jest do całej ludzkości, a zatem wymaga wiary uniwersalnej. „Objawienie prywatne” skierowane jest do jednej osoby lub do grupy osób i nie wymagają z konieczności wiary powszechnej.
Historia Kościoła pełna jest wydarzeń mistycznych: wizji, objawień, przesłań Bożych. Jaką postawę należy przyjąć w ich obliczu? Jak ocenić, czy są prawdziwe? Są osoby, które przyjmują postawę sceptyczną i chcą je cenzurować, ale są i takie, które postrzegają je jako możliwość bycia pouczanym i prowadzonym przez Boga oraz wzrastania w życiu duchowym.
Objawienia prywatne należą do teologii charyzmatów i zaliczają się do daru proroctwa, zgodnie z nauką św. Pawła: „Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie” (1 Tes 5, 19–21).
Nie można zaprzeczyć istnieniu objawień prywatnych, inaczej trzeba by zaprzeczyć samemu Objawieniu i dużej części historii Kościoła. Pismo Święte pełne jest widzących, wizji, objawień (por. Dz 2, 16–21; 2 Kor 2, 1; 1 Kor 15, 8; 1 Kor 12, 28; Ef 2, 20; 4, 11). Podobnie cała historia Kościoła, co pokazują już pierwsi ojcowie Kościoła oraz wielcy mistycy – jak św. Franciszek z Asyżu, św. Katarzyna ze Sieny, św. Teresa z Ávili, św. Jan od Krzyża, św. Małgorzata Maria Alacoque, św. Teresa od Dzieciątka Jezus i wielu innych – a także wielkie nadprzyrodzone wydarzenia, jak te w Guadalupe, Lourdes, Fatimie.
Potrzeba głębokiej współpracy Kościoła hierarchicznego i charyzmatycznego, jak mówi św. Paweł: „Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Jezus Chrystus” (Ef 2, 20). To jakby powiedzieć, że z woli Jezusa Chrystusa Kościół złożony jest z dwóch składowych: „prorocko-charyzmatycznej” i „apostolsko-instytucjonalnej”.
Święty Jan Paweł II podkreśla, że „nie istnieje kontrast ani sprzeczność między wymiarem instytucjonalnym a wymiarem charyzmatycznym, którego ważnym przejawem są właśnie ruchy. Obydwa te wymiary są równie istotnymi elementami Bożej konstytucji Kościoła założonego przez Chrystusa, ponieważ obydwa przyczyniają się do uobecnienia w świecie tajemnicy Chrystusa i Jego zbawczego dzieła” (por. Przesłanie do uczestników Światowego Kongresu Ruchów Kościelnych, 27 maja 1998) .
Przez „objawienia prywatne” rozumie się objawienia, wizje, rozmowy. Mają one zasadniczo cel praktyczny, dotyczą postaw, jakie należy przyjąć, ale nie wykluczają też nauk doktrynalnych, w tym sensie, że choć nie dodają niczego do depozytu wiary, to pomagają zrozumieć jego znaczenie i skupić się na prawdach zapomnianych bądź zwalczanych przez ruchy heretyckie.
Dokumenty Kościoła
Kongregacja Nauki Wiary wystosowała bardzo ważny dokument pod tytułem Normy postępowania w rozeznawaniu domniemanych objawień i przesłań . Dokument ten został zaaprobowany już przez Pawła VI w 1978 roku i był przeznaczony dla biskupów i ekspertów. Następnie Kongregacja uznała, że należy podać te normy do publicznej wiadomości (miało to miejsce 14 grudnia 2011 roku).
Sam papież Benedykt XVI w Posynodalnej adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” z 2010 roku uznał za konieczne „«pomaganie wiernym we właściwym rozróżnieniu słowa Bożego i objawień prywatnych», których rolą nie jest […] «uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomaganie w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej” oraz przyczynienie się „do powstania nowych form pobożności lub do pogłębienia już istniejących”. To Katechizm Kościoła katolickiego stwierdzał, że rolą objawień prywatnych „nie jest […] «uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej” (por. KKK, 67) .
W dokumencie przytoczonym przez Kongregację podkreśla się, że rozeznanie i weryfikacja autentyczności objawienia prywatnego leżą w gestii biskupa diecezjalnego, a nie Watykanu, jak często się sądzi. Podkreśla się w szczególności, jak ważne jest rozeznanie, czy chodzi o działanie Boga, człowieka czy Szatana, który może przybrać postać „anioła światła”.
Istnieją zasadniczo trzy kryteria oceny autentyczności objawienia prywatnego:
1. indywidualne przymioty osoby (równowaga psychiczna, uczciwość i prawość życia moralnego, szczerość i stała uległość wobec władz kościelnych, wiara, pokora, brak manii bycia w centrum zainteresowania);
2. w odniesieniu do samego przesłania: dokładne i krytyczne sprawdzenie faktów i dokumentów; prawdziwe i wolne od błędów nauczanie teologiczne, duchowe i moralne;
3. skutki objawienia: obfite i stałe owoce duchowe, duch modlitwy, nawrócenia, świadectwa miłości bliźniego, cuda itp.
W świetle tych rozważań możemy stwierdzić, że „objawienia prywatne” są: „możliwe”, Kościół bierze je pod uwagę; „rzeczywiste”, choć nie częste; koniecznie „podporządkowane” Objawieniu publicznemu; „użyteczne”, bo choć niczego nie dodają do depozytu wiary, mogą zaoferować lepsze jej zrozumienie i pomóc w rozwinięciu pobożności i urzeczywistnieniu pełniejszego nawrócenia.
Przesłania i osobistości
Najważniejszą rzeczą w objawieniu jest podkreślenie FAKTU objawienia Boga w historii człowieka oraz PRZESŁANIA danego ludzkości.
Na pierwszy plan nie wysuwa się prorok, apostoł, widzący, ale Pan, który się objawia i przemawia, oraz treść tego SŁOWA. Naprzeciw staje człowiek, wezwany, by odpowiedzieć swoją dobrowolną zgodą.
W obliczu Bożych objawień prorok, apostoł, widzący czuje się mały, niegodny, zagubiony i stara się ukryć siebie, by położyć wyłączny nacisk na nadprzyrodzone zdarzenie i przesłanie skierowane do ludzkości. Podobna dynamika występuje w przypadku objawień prywatnych.
Przy objawieniach Pana Jezusa i Maryi tym, co się liczy, jest zdarzenie i przesłanie, jakie przekazują. Niemniej także widzący ma znaczenie, ponieważ prawdziwość przesłania gwarantowana jest także autentycznością życia.
W tym kontekście postaramy się położyć nacisk na zdarzenie objawień, zwłaszcza na przesłania kierowane przez Maryję Dziewicę, w znacznie mniej licznych przypadkach przez Pana Jezusa, aniołów i świętych.
Przez dwa tysiące lat historii Kościoła bardzo liczne były objawienia, których centrum stanowiła Maryja, choć zaledwie niektóre (około dwudziestu) zostały oficjalnie uznane, podczas gdy w przypadku wielu z nich nie udzielono zgody na kult.
Wszystkie objawienia Maryi powiązane są ze sobą, ale jednocześnie każde z nich jest inne, ponieważ dostosowane do miejsc, okoliczności, sytuacji historycznej. W Lourdes Maryja pojawia się cztery lata po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, jakby na potwierdzenie jego prawdziwości. W Fatimie przestrzega Ona przed pychą człowieka, który chce zmieść Boga z powierzchni ziemi, zmierzając w stronę potwornych wojen światowych, ale także ostrzega Kościół przed niebezpieczeństwem modernizmu, który prowadzi go ku samozniszczeniu. W Medjugorje ostrzega, że ludzkość jest na skraju przepaści, musi się zatrzymać i zawrócić. W Civitavecchia przestrzega przed niszczeniem rodziny, które jest wstępem do zniszczenia Kościoła i społeczeństwa.
W Trevignano Romano wskazywane są konkretne postawy, jakie należy przyjąć w obliczu wydarzeń aktualnych oraz tych, które mają niebawem nastąpić, i kierowane jest zaproszenie do modlitwy za różne sytuacje i poszczególne narody, które znajdują się w stanie bezpośredniego zagrożenia. Maryja przedstawia się jako Królowa Różańca, wskazując właśnie na modlitwę, zwłaszcza różańcową, jako potężną broń chrześcijanina, by zwyciężyć ze złem, które zaciska pętlę na naszym świecie.
Falvio Ubodi OFMcap - uznany włoski teolog z zakonu kapucynów, wiceprzewodniczący Komisji diecezjalnej, która badała przypadek figurki Matki Bożej w Civitavecchi. Zajmował się także objawieniami w Trevignano Romano. Napisał wstęp do książki o objawieniach, jakich doświadcza Gisella Cardia.
ZOBACZ KSIĄŻKĘ ZAWIERAJĄCĄ TREŚCI OBJAWIEŃ Z TREVIGNANO ROMANO
ZOBACZ KSIĄŻKĘ ZAWIERAJĄCĄ TREŚCI OBJAWIEŃ Z TREVIGNANO ROMANO
Przesłania nie wymagają szczególnych objaśnień, ponieważ są bardzo klarowne, a przy tym bardzo bezwzględne i realistyczne. Stawiają w obliczu twardej rzeczywistości, bez rozmiękczania czy rozwadniania. Trzymają się logiki „Tak, tak”, „Nie, nie” oraz „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy” (por. Mt 5, 37 i 23, 29). Człowiek musi ostatecznie wybrać, po czyjej stronie się opowiedzieć – za Chrystusem czy przeciw Niemu. Można już teraz stwierdzić, że wiele przesłań doczekało się urzeczywistnienia po upływie kilku dni.
W podjęciu tego ostatecznego wyboru pomaga człowiekowi Maryja, Matka Boga i Matka Kościoła, opiekuńcza i zatroskana o życie wieczne swoich dzieci, dokładnie tak, jak to opisał Sobór Watykański II w ósmym rozdziale Konstytucji dogmatycznej o Kościele „Lumen Gentium”. Maryja chce nieść pokój i miłość, bronić od zła, które szerzy się na ziemi. A zatem przesłania są raczej instrukcją zbawienia niż przepowiedniami katastrof.
Objawienia prywatne w Kościele
Istnieją dwa rodzaje objawień: publiczne i prywatne. Objawieniem publicznym jest to przekazane w Piśmie Świętym i w Tradycji. Zawiera ono fundamentalne treści wiary i skierowane jest do całej ludzkości, a zatem wymaga wiary uniwersalnej. „Objawienie prywatne” skierowane jest do jednej osoby lub do grupy osób i nie wymagają z konieczności wiary powszechnej.
Historia Kościoła pełna jest wydarzeń mistycznych: wizji, objawień, przesłań Bożych. Jaką postawę należy przyjąć w ich obliczu? Jak ocenić, czy są prawdziwe? Są osoby, które przyjmują postawę sceptyczną i chcą je cenzurować, ale są i takie, które postrzegają je jako możliwość bycia pouczanym i prowadzonym przez Boga oraz wzrastania w życiu duchowym.
Objawienia prywatne należą do teologii charyzmatów i zaliczają się do daru proroctwa, zgodnie z nauką św. Pawła: „Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne – zachowujcie” (1 Tes 5, 19–21).
Nie można zaprzeczyć istnieniu objawień prywatnych, inaczej trzeba by zaprzeczyć samemu Objawieniu i dużej części historii Kościoła. Pismo Święte pełne jest widzących, wizji, objawień (por. Dz 2, 16–21; 2 Kor 2, 1; 1 Kor 15, 8; 1 Kor 12, 28; Ef 2, 20; 4, 11). Podobnie cała historia Kościoła, co pokazują już pierwsi ojcowie Kościoła oraz wielcy mistycy – jak św. Franciszek z Asyżu, św. Katarzyna ze Sieny, św. Teresa z Ávili, św. Jan od Krzyża, św. Małgorzata Maria Alacoque, św. Teresa od Dzieciątka Jezus i wielu innych – a także wielkie nadprzyrodzone wydarzenia, jak te w Guadalupe, Lourdes, Fatimie.
Potrzeba głębokiej współpracy Kościoła hierarchicznego i charyzmatycznego, jak mówi św. Paweł: „Zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Jezus Chrystus” (Ef 2, 20). To jakby powiedzieć, że z woli Jezusa Chrystusa Kościół złożony jest z dwóch składowych: „prorocko-charyzmatycznej” i „apostolsko-instytucjonalnej”.
Święty Jan Paweł II podkreśla, że „nie istnieje kontrast ani sprzeczność między wymiarem instytucjonalnym a wymiarem charyzmatycznym, którego ważnym przejawem są właśnie ruchy. Obydwa te wymiary są równie istotnymi elementami Bożej konstytucji Kościoła założonego przez Chrystusa, ponieważ obydwa przyczyniają się do uobecnienia w świecie tajemnicy Chrystusa i Jego zbawczego dzieła” (por. Przesłanie do uczestników Światowego Kongresu Ruchów Kościelnych, 27 maja 1998) .
Przez „objawienia prywatne” rozumie się objawienia, wizje, rozmowy. Mają one zasadniczo cel praktyczny, dotyczą postaw, jakie należy przyjąć, ale nie wykluczają też nauk doktrynalnych, w tym sensie, że choć nie dodają niczego do depozytu wiary, to pomagają zrozumieć jego znaczenie i skupić się na prawdach zapomnianych bądź zwalczanych przez ruchy heretyckie.
Dokumenty Kościoła
Kongregacja Nauki Wiary wystosowała bardzo ważny dokument pod tytułem Normy postępowania w rozeznawaniu domniemanych objawień i przesłań . Dokument ten został zaaprobowany już przez Pawła VI w 1978 roku i był przeznaczony dla biskupów i ekspertów. Następnie Kongregacja uznała, że należy podać te normy do publicznej wiadomości (miało to miejsce 14 grudnia 2011 roku).
Sam papież Benedykt XVI w Posynodalnej adhortacji apostolskiej „Verbum Domini” z 2010 roku uznał za konieczne „«pomaganie wiernym we właściwym rozróżnieniu słowa Bożego i objawień prywatnych», których rolą nie jest […] «uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomaganie w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej” oraz przyczynienie się „do powstania nowych form pobożności lub do pogłębienia już istniejących”. To Katechizm Kościoła katolickiego stwierdzał, że rolą objawień prywatnych „nie jest […] «uzupełnianie» ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej” (por. KKK, 67) .
W dokumencie przytoczonym przez Kongregację podkreśla się, że rozeznanie i weryfikacja autentyczności objawienia prywatnego leżą w gestii biskupa diecezjalnego, a nie Watykanu, jak często się sądzi. Podkreśla się w szczególności, jak ważne jest rozeznanie, czy chodzi o działanie Boga, człowieka czy Szatana, który może przybrać postać „anioła światła”.
Istnieją zasadniczo trzy kryteria oceny autentyczności objawienia prywatnego:
1. indywidualne przymioty osoby (równowaga psychiczna, uczciwość i prawość życia moralnego, szczerość i stała uległość wobec władz kościelnych, wiara, pokora, brak manii bycia w centrum zainteresowania);
2. w odniesieniu do samego przesłania: dokładne i krytyczne sprawdzenie faktów i dokumentów; prawdziwe i wolne od błędów nauczanie teologiczne, duchowe i moralne;
3. skutki objawienia: obfite i stałe owoce duchowe, duch modlitwy, nawrócenia, świadectwa miłości bliźniego, cuda itp.
W świetle tych rozważań możemy stwierdzić, że „objawienia prywatne” są: „możliwe”, Kościół bierze je pod uwagę; „rzeczywiste”, choć nie częste; koniecznie „podporządkowane” Objawieniu publicznemu; „użyteczne”, bo choć niczego nie dodają do depozytu wiary, mogą zaoferować lepsze jej zrozumienie i pomóc w rozwinięciu pobożności i urzeczywistnieniu pełniejszego nawrócenia.
Przesłania i osobistości
Najważniejszą rzeczą w objawieniu jest podkreślenie FAKTU objawienia Boga w historii człowieka oraz PRZESŁANIA danego ludzkości.
Na pierwszy plan nie wysuwa się prorok, apostoł, widzący, ale Pan, który się objawia i przemawia, oraz treść tego SŁOWA. Naprzeciw staje człowiek, wezwany, by odpowiedzieć swoją dobrowolną zgodą.
W obliczu Bożych objawień prorok, apostoł, widzący czuje się mały, niegodny, zagubiony i stara się ukryć siebie, by położyć wyłączny nacisk na nadprzyrodzone zdarzenie i przesłanie skierowane do ludzkości. Podobna dynamika występuje w przypadku objawień prywatnych.
Przy objawieniach Pana Jezusa i Maryi tym, co się liczy, jest zdarzenie i przesłanie, jakie przekazują. Niemniej także widzący ma znaczenie, ponieważ prawdziwość przesłania gwarantowana jest także autentycznością życia.
W tym kontekście postaramy się położyć nacisk na zdarzenie objawień, zwłaszcza na przesłania kierowane przez Maryję Dziewicę, w znacznie mniej licznych przypadkach przez Pana Jezusa, aniołów i świętych.
Przez dwa tysiące lat historii Kościoła bardzo liczne były objawienia, których centrum stanowiła Maryja, choć zaledwie niektóre (około dwudziestu) zostały oficjalnie uznane, podczas gdy w przypadku wielu z nich nie udzielono zgody na kult.
Wszystkie objawienia Maryi powiązane są ze sobą, ale jednocześnie każde z nich jest inne, ponieważ dostosowane do miejsc, okoliczności, sytuacji historycznej. W Lourdes Maryja pojawia się cztery lata po ogłoszeniu dogmatu o Niepokalanym Poczęciu, jakby na potwierdzenie jego prawdziwości. W Fatimie przestrzega Ona przed pychą człowieka, który chce zmieść Boga z powierzchni ziemi, zmierzając w stronę potwornych wojen światowych, ale także ostrzega Kościół przed niebezpieczeństwem modernizmu, który prowadzi go ku samozniszczeniu. W Medjugorje ostrzega, że ludzkość jest na skraju przepaści, musi się zatrzymać i zawrócić. W Civitavecchia przestrzega przed niszczeniem rodziny, które jest wstępem do zniszczenia Kościoła i społeczeństwa.
W Trevignano Romano wskazywane są konkretne postawy, jakie należy przyjąć w obliczu wydarzeń aktualnych oraz tych, które mają niebawem nastąpić, i kierowane jest zaproszenie do modlitwy za różne sytuacje i poszczególne narody, które znajdują się w stanie bezpośredniego zagrożenia. Maryja przedstawia się jako Królowa Różańca, wskazując właśnie na modlitwę, zwłaszcza różańcową, jako potężną broń chrześcijanina, by zwyciężyć ze złem, które zaciska pętlę na naszym świecie.
Falvio Ubodi OFMcap - uznany włoski teolog z zakonu kapucynów, wiceprzewodniczący Komisji diecezjalnej, która badała przypadek figurki Matki Bożej w Civitavecchi. Zajmował się także objawieniami w Trevignano Romano. Napisał wstęp do książki o objawieniach, jakich doświadcza Gisella Cardia.
ZOBACZ KSIĄŻKĘ ZAWIERAJĄCĄ TREŚCI OBJAWIEŃ Z TREVIGNANO ROMANO
[ powrót ]
