Ks. Piotr Glas: oddaj się Maryi!
Naszą modlitwą poranną mogą być słowa: „Wyrzekam się siebie i oddaję się Tobie, Matko moja najdroższa!”. Już to króciutkie zdanie będzie modlitewną bombą.
Zewnętrzne przejawy nabożeństwa do Matki Bożej, w tym odmawianie Różańca, są niezmiernie ważne, ale nie wystarczy ich okazjonalne praktykowanie. Muszą się stać rutyną, muszą być wypełniane systematycznie i nie powinny być pomijane z powodu lenistwa czy zaniedbania. Istotniejsze jednak od zewnętrznych form pobożności jest nasze wewnętrzne nastawienie (a mówię to ze świadomością, że nie ma jednego bez drugiego).
Święty Ludwik pisze, że należy „[...] spełniać wszystkie swe uczynki przez Maryję, z Maryją, w Maryi i dla Maryi, aby je spełniać doskonalej przez Jezusa, z Jezusem, w Jezusie i dla Jezusa Chrystusa”. To zdanie wprost przypomina nam, że kult Maryi prowadzi do Jezusa. Zawsze. Nie ma innej drogi. Musimy wszystko czynić przez Maryję, przez Jej ducha, bo Ona wypełniona jest Duchem Świętym. Ci, którzy są Jej prawdziwie oddani, są prowadzeni przez Ducha Świętego. Same odklepane paciorki, założone na szyję różańce, nawet łańcuszki nic nie dają. To nie jest magia. Tu chodzi o to, by dusza Matki Bożej w nas wielbiła Pana Boga.
Osoba, która pragnie być prowadzona przez ducha Maryi, powinna wyrzec się własnego ducha, własnych poglądów i własnej woli. Dotyczy to decyzji podejmowanej przed każdym działaniem, każdym uczynkiem w życiu. Powinniśmy zdać się całkowicie na Nią, wyrzec się siebie. Naszą modlitwą poranną mogą być słowa: „Wyrzekam się siebie i oddaję się Tobie, Matko moja najdroższa!”. Już to króciutkie zdanie będzie modlitewną bombą. Cokolwiek robisz, gdziekolwiek jesteś – siedzisz w biurze, jedziesz autobusem czy taksówką, idziesz do sklepu, pracujesz fizycznie – możesz wypowiedzieć te słowa. Ważny jest akt woli. „A choć temu aktowi nie towarzyszy żadne wyczuwalne ukojenie, to jednak jest on bardzo rzeczywisty. Również, gdyby ktoś z taką samą szczerością – od czego niech Bóg nas broni – powiedział: «Oddaję się Szatanowi», należałby rzeczywiście do Szatana, choćby słowa te wyrzekł bez najmniejszego uczuciowego poruszenia”– wskazuje św. Ludwik Grignion de Montfort. Gdybyśmy oddali dzień Szatanowi, to zapewniam jako były egzorcysta: on by takiej okazji nie przepuścił. Jeśli oddamy go Matce Bożej, ten dzień będzie zupełnie inny, będzie namaszczony Duchem Świętym. Uciekając pod płaszcz Matki Bożej, zmieniamy swoje życie.
To jednak wymaga nieustannego zadawania sobie pytania: „Jak zachowałaby się Maryja na moim miejscu?”. Po co mamy to robić? Dlaczego wciąż mamy się nad tym zastanawiać? Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie, musimy sobie uświadomić, że celem naszego życia jest zbawienie, dojście do Boga. Oddajemy się w niewolę Maryi, byśmy zatracając siebie, doszli jak najkrótszą, najpewniejszą i najwspanialszą drogą do Boga. Nie ma znaczenia, czy przemierzamy tę drogę jako kapłani, świeccy, ojcowie czy matki. Ona jest dla nas drogą do zbawienia.
Nie chodzi tylko o to, by Maryja broniła nas od ziemskich niebezpieczeństw. To drugorzędne. Są różne drogi, przez różne perypetie człowiek w życiu przechodzi, różne błędy popełnia, upada, wstaje, upada, wstaje, ale bez względu na wszystko celem naszego życia jest dojście do Boga, życie na wieczność z Nim; reszta nie ma znaczenia. Dlatego Traktat i oddanie się w niewolę są tak potrzebne, aby otworzyć nam oczy i ostatecznie dojść do Boga. Oczywiście jeden zrobi więcej, drugi mniej, zależnie od możliwości. Jeden będzie perfekcyjny, drugi niekoniecznie, ale jeśli zrobimy tyle, ile w naszej mocy, resztę możemy zostawić Matce. Ona nie pozwoli, żeby Jej wierny syn czy córka zostali odrzuceni od Boga na wieczność.
Święty Ludwik pisze, że należy „[...] spełniać wszystkie swe uczynki przez Maryję, z Maryją, w Maryi i dla Maryi, aby je spełniać doskonalej przez Jezusa, z Jezusem, w Jezusie i dla Jezusa Chrystusa”. To zdanie wprost przypomina nam, że kult Maryi prowadzi do Jezusa. Zawsze. Nie ma innej drogi. Musimy wszystko czynić przez Maryję, przez Jej ducha, bo Ona wypełniona jest Duchem Świętym. Ci, którzy są Jej prawdziwie oddani, są prowadzeni przez Ducha Świętego. Same odklepane paciorki, założone na szyję różańce, nawet łańcuszki nic nie dają. To nie jest magia. Tu chodzi o to, by dusza Matki Bożej w nas wielbiła Pana Boga.
Osoba, która pragnie być prowadzona przez ducha Maryi, powinna wyrzec się własnego ducha, własnych poglądów i własnej woli. Dotyczy to decyzji podejmowanej przed każdym działaniem, każdym uczynkiem w życiu. Powinniśmy zdać się całkowicie na Nią, wyrzec się siebie. Naszą modlitwą poranną mogą być słowa: „Wyrzekam się siebie i oddaję się Tobie, Matko moja najdroższa!”. Już to króciutkie zdanie będzie modlitewną bombą. Cokolwiek robisz, gdziekolwiek jesteś – siedzisz w biurze, jedziesz autobusem czy taksówką, idziesz do sklepu, pracujesz fizycznie – możesz wypowiedzieć te słowa. Ważny jest akt woli. „A choć temu aktowi nie towarzyszy żadne wyczuwalne ukojenie, to jednak jest on bardzo rzeczywisty. Również, gdyby ktoś z taką samą szczerością – od czego niech Bóg nas broni – powiedział: «Oddaję się Szatanowi», należałby rzeczywiście do Szatana, choćby słowa te wyrzekł bez najmniejszego uczuciowego poruszenia”– wskazuje św. Ludwik Grignion de Montfort. Gdybyśmy oddali dzień Szatanowi, to zapewniam jako były egzorcysta: on by takiej okazji nie przepuścił. Jeśli oddamy go Matce Bożej, ten dzień będzie zupełnie inny, będzie namaszczony Duchem Świętym. Uciekając pod płaszcz Matki Bożej, zmieniamy swoje życie.
To jednak wymaga nieustannego zadawania sobie pytania: „Jak zachowałaby się Maryja na moim miejscu?”. Po co mamy to robić? Dlaczego wciąż mamy się nad tym zastanawiać? Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie, musimy sobie uświadomić, że celem naszego życia jest zbawienie, dojście do Boga. Oddajemy się w niewolę Maryi, byśmy zatracając siebie, doszli jak najkrótszą, najpewniejszą i najwspanialszą drogą do Boga. Nie ma znaczenia, czy przemierzamy tę drogę jako kapłani, świeccy, ojcowie czy matki. Ona jest dla nas drogą do zbawienia.
Nie chodzi tylko o to, by Maryja broniła nas od ziemskich niebezpieczeństw. To drugorzędne. Są różne drogi, przez różne perypetie człowiek w życiu przechodzi, różne błędy popełnia, upada, wstaje, upada, wstaje, ale bez względu na wszystko celem naszego życia jest dojście do Boga, życie na wieczność z Nim; reszta nie ma znaczenia. Dlatego Traktat i oddanie się w niewolę są tak potrzebne, aby otworzyć nam oczy i ostatecznie dojść do Boga. Oczywiście jeden zrobi więcej, drugi mniej, zależnie od możliwości. Jeden będzie perfekcyjny, drugi niekoniecznie, ale jeśli zrobimy tyle, ile w naszej mocy, resztę możemy zostawić Matce. Ona nie pozwoli, żeby Jej wierny syn czy córka zostali odrzuceni od Boga na wieczność.
Ks. Piotr Glas
Autor jest rekolekcjonistą i byłym egzorcystą. Autorem książek „Ostatnie wołanie Maryi”, „40 dni walki duchowej”, „Dekalog” oraz „Dzisiaj trzeba wybrać”.
[ powrót ]
