„Czas ucieka, wieczność czeka”
Jak brzmiały ulubione słowa papieża Polaka? Jak wyglądał towarzyszący mu przez całe życie bilbord? Ta sentencja to: „Czas ucieka, wieczność czeka”. Słowa wydawałoby się mało ważne, widziane przez Karola Wojtyłę każdego dnia z okna rodzinnego domu, na tle banalnego w swej prostocie zegara słonecznego. Jednocześnie credo, które odbiło zarówno w pamięci Jana Pawła II, jak i w naszej - wyraźny znak. W książce pt. „Ulubiony Bilbord Papieża” o wędrówce przez życie opowiada nam ojciec Leon Knabit – zwyczajny mnich benedyktyński z Tyńca, który z Karolem Wojtyłą spotkał się już w 1957 roku. Co zadecydowało o powstaniu książki o papieżu? Prawdopodobnie chęć ukazania młodym, i nie tylko – tego, czego nie mogli zobaczyć na własne oczy i doświadczyć na własnej skórze. Zdawałoby się bardzo okrojona trasa przez życie Jana Pawła II, a jednocześnie jak bardzo bogata w słowa. W „Ulubionym Bilbordzie Papieża” nie znajdziemy suchych faktów i pustych słów. Nikt tutaj nie przekonuje na siłę do swoich racji. Książka stanowi obiektywne spojrzenie na to co było, co jest, i co może się zdarzyć, bo to właśnie my stanowimy przyszłość świata. Książka jest swego rodzaju chronologicznym zbiorem informacji. Początkowo poznajemy Karola Wojtyłę jako młodego chłopaka, z czasem kapłana. Jesteśmy obserwatorami jego wejścia na tron Piotrowy, a z czasem poznajemy albo po raz kolejny czytamy jego słowa, które wygłaszał podczas dziewięciu podróży do Polski. To właśnie te słowa są dla nas nadal żywymi pomnikami. Każde słowo Karola Wojtyły jest taką małą świętością, dzięki której w sercu gromadzi się szczęście, a w głowie mądrość. Jan Paweł II w prosty sposób potrafił trafić do każdego rozumu, gdyż wcielał w życie zdanie, że solidarność nie znaczy tyle co każdy przeciw każdemu, lecz każdy z każdym. W „Ulubionym Bilbordzie Papieża” znajdziemy szereg wypowiedzi Karola Wojtyły, które są przypomnieniem, bądź sposobem na poznanie jego osoby. Tak jak papież w swoim wadowickim oknie ujrzał „Czas ucieka, wieczność czeka” - tak my, bez otwierania okna możemy rozczytywać się w gąszczu „bilbordów” Książka lekka i napisana w sposób prosty. Po słowach ojca Leona Knabita można wywnioskować, że miał wiele wspólnego z Janem Pawłem II i jest osobą, która zdołała tak wiele pięknych i prostych słów zawrzeć w jednej książce. Mnich Leon Knabit jest dla mnie rodzajem nietypowego podróżnika przez ludzkie życie. Bacznie obserwował żywot Karola Wojtyły, by teraz móc podzielić się swoimi wspomnieniami z nami. Jednocześnie nie pozwala nam zapomnieć o dziewięciu wizytach. Dziewięciu, w cały dwudziestosiedmioletnim pontyfikacie, które potrafiły odmienić społeczeństwo, być może pogląd na świat i jestem w stanie uwierzyć, że nie jednego nawrócić. Wielkie podziękowania należą się ojcu Leonowi, za to że w tym codziennym zabieganym świecie przypomina nam o najważniejszych ludziach, zesłanych niczym nagroda z nieba. Książkę polecam wszystkim, bo Jan Paweł II mówił do wszystkich. Wspaniałe wspomnienie o kimś kto otoczył swymi skrzydłami cały świat. Polecam.
http://littleabsurd.blogspot.com/ || Absurdalna
26.05.2012
Inne komentarze do pozycji Ulubiony bilbord Papieża. O Janie Pawle II i spotkaniach z Nim w Polsce opowiada o. Leon Knabit
Zdumiewająca :)
Kiedy pokazałam koleżance jaką książkę dostałam do zrecenzowania usłyszałam: „chyba nie bardzo trafili w Twój gust”. Fakt, nie jestem przesadnie wierząca, do kościoła chodzę sporadycznie ale zaintrygowała mnie ta książka. I powiem Wam, że była ona strzałem w dziesiątkę. Nie tylko w moim guście, bo lubię czytać o ludziach, o religiach, przekonaniach. Książka ta po prostu mną zawładnęła. Przemówiła do mnie tak mocno jak żadna inna. Mogę powiedzieć z całą stanowczością, że na nowo zaczęłam wierzyć. Dzięki kazaniom Papieża, jego słowom, przesłaniom, szczególnie do młodzieży. Przeczytawszy tę książkę wiem, że jego słowa będą z nami do końca. Nie zdezaktualizują się. Będą towarzyszyć nam zawsze i wszędzie. "Ulubiony bilbord Papieża" to książka, dzięki której przekonujemy się, że nie zawsze ważne jest to co my za takie uważamy. Papież uczy nas, że warto czasem zwolnić w naszym życiu. Że nie należy wszędzie gnać, nie trzeba robić nic na pokaz, dla kogoś, że nie wolno być niewolnikiem czasu. Pokazuje, że zdałoby się zatrzymać, pomyśleć, odpocząć, zrobić coś tylko dla siebie. Uczy miłości do Ojczyzny, patriotyzmu. Szacunku do ludzi bez względu na ich czyny i poglądy. Godności w cierpieniu. Ojciec Leon pokazuje jaki Papież był naprawdę. Że mimo tego, że był księdzem, biskupem, kardynałem, papieżem, był zwyczajnym człowiekiem jak każdy z Nas. Kochał wszystkich ludzi, a szczególnie ukochał młodzież, z którą miał wspólny język jak mało kto. Nie wywyższał się, nie wydawał poleceń, traktował ludzi jak równych sobie. "Świętość Karola Wojtyły przejawiała się w sposób zwyczajny...Karol Wojtyła był żywym świadkiem osobistej relacji z Bogiem. Podczas wycieczki była możliwość podglądnięcia jak naprawdę żył." Książka ta pozwoliła mi na spojrzenie w głąb siebie. Na zamyślenie się na tym jak to ze mną naprawdę jest, w co ja wierzę. I muszę przyznać z całą stanowczością, że pomogła mi umocnić moją wiarę w Boga, która gdzieś tam była przyczajona we mnie, a nie chciała się ujawnić. Wywołała we mnie silne przeżycia duchowe i emocje. Pozwoliła mi zrozumieć pewne rzeczy, otworzyła oczy na to, o czym nie miałam dotąd pojęcia. Sprawiła, że zaczęłam inaczej postrzegać świat, cieszyć się życiem. Mogę powiedzieć, że po przeczytaniu "Ostatniego bilbordu papieża" zmieniłam się. Książka ta dodała mi sił, pomogła mi uwierzyć w siebie. Zmieniła mój pogląd na temat aborcji i celibatu. Nie sięgam po książki, które już raz czytałam. Ale wiem, że ta będzie wyjątkiem. I powiem nawet, że czyta ją teraz mój mąż, który nigdy nie miał żadnej książki w ręku. Niech to będzie najlepszą rekomendacją dla tej książki. Wiemy jaki był ulubiony bilbord Papieża. Moim od dzisiaj jest: "Musicie od siebie wymagać, nawet wtedy gdyby inni od Was nie wymagali".
jasmin (http://uzaleznionaodczytania.blogspot.com/)
26.04.2012
