Uzdrowienie przez Eucharystię

Akt pokutny Kiedy przygotowujemy się, by celebrować tajemnicę miłości Chrystusa, uznajmy nasze przewinienia i prośmy Pana o wybaczenie i siłę. Przygotowując się do aktu pokutnego, wyobraź sobie, że siedzisz cichutko w ulubionym miejscu i patrzysz na swój związek z Bogiem. Czy jest w twoim sercu coś, co wstrzymuje pełną siłę Jego miłości? Czy są bariery, które blokują przepływ łaski? Czy w jakikolwiek sposób nie kochasz siebie? Zapytaj Pana: „Co sprawia, że jestem ślepy na Twoją miłość? Dlaczego nie mogę siebie kochać w taki sposób, w jaki Ty mnie kochasz?”. Większość z nas jest w stanie znaleźć tuziny negatywnych stron swej osoby, a bardzo mało pozytywnych. Większość z nas ma trudności z kochaniem siebie. Psalm 139 mówi: „Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie” (14). Pytamy: „Jak to jest możliwe?”. Ojciec Niebieski mówi: „JESTEŚ cudownie stworzony – niedoskonały, ograniczony, z zaburzeniami, pozbawiony miłości, tak, lecz stworzony cudownie”. Zamiast zaakceptować tę prawdę, akceptujemy kłamstwo. Jest taka wzruszająca historia o małym chłopcu o imieniu Steven, który został porwany i był molestowany przez siedem lat. Kiedy zwrócono go rodzicom, przepełniało go poczucie winy, był pewien, że to on był odpowiedzialny za to, co go spotkało. Potrzebował ulgi, jaką daje poczucie własnej wartości. Potrzebujemy ulgi, jaką daje poczucie własnej wartości. Kiedy wyznajesz Bogu słabości i porażki, zapytaj Go, dlaczego robisz rzeczy, które robisz. Im bardziej wzrastasz w Duchu, tym łatwiej ujrzysz swoje słabości, przewinienia i porażki w świetle Jego łaski i miłości. Cierpliwość uczy pokory i ubóstwa w duchu, co otwiera drzwi do łaski Boga. Kiedy wiemy, że nie możemy tego dokonać sami, Pan nam pomaga. Kiedy znamy Jego łaskę, możemy być otwarci wobec naszych słabości. Kiedy możemy Mu je wyznać, jesteśmy otwarci na przyjęcie Jego uzdrawiającej łaski. Spowiadam się Bogu Wszechmogącemu i wam, bracia i siostry, że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem. Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze Dziewicę, wszystkich aniołów i świętych, i was, bracia i siostry, o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego. Gdy rozpoczynamy akt pokutny, musimy pamiętać, że tylko dzięki działaniu Ducha Świętego w naszych sercach możemy powiedzieć: „Ufam, że mój Ojciec Niebieski wybaczy mi wszystkie przewinienia”. Tylko dzięki Jego łasce możemy powiedzieć: „Panie, przyjmuję Twoje przebaczenie”. Ponieważ On nam wybaczył, my możemy wybaczać innym. Akt pokutny jest kluczem do uzdrowienia przez Mszę świętą, ponieważ to w nim otwieramy się na dar Bożego przebaczenia oraz zaczynamy wybaczać sobie i innym. Wielu ludzi twierdzi, że nie potrzebują wybaczania. Doświadczenie podpowiada mi jednak, że wszyscy potrzebujemy przebaczać. Możemy potrzebować wybaczyć sobie podświadomą urazę względem Boga za nasze krzywdy, bolączki, śmierć ukochanej osoby czy niewysłuchaną modlitwę. Potrzebujemy ciągłego wybaczania w relacjach z ojcem/matką, z rodzeństwem, krewnymi i małżonkami. Rodzice potrzebują wybaczać dzieciom to, że nie żyją w dobrych stosunkach z Kościołem. Pewna kobieta powiedziała mi raz: „Ojcze, nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, że nie wybaczyłam synowi, iż poślubił mormońską dziewczynę i opuścił Kościół, by zostać mormonem. Po twojej konferencji byłam w stanie mu wybaczyć”. Potrzebujemy wybaczać współpracownikom. Menedżerowie mówią, że utrzymanie spokoju między pracownikami to ich najważniejsze i największe zmartwienie. Pracodawcy, pracownicy, sąsiedzi oraz ludzie Kościoła potrzebują wybaczenia. W Kościele katolickim musimy wybaczać księżom, biskupom, zakonnicom, członkom rady parafialnej, świeckim liderom. Musimy też wybaczać różnym specjalistom: lekarzom, pielęgniarkom, prawnikom, sędziom, nauczycielom. Musimy wybaczać przyjaciołom. Kto w całym twym życiu zranił cię najbardziej? Jeśli nie możesz sobie odpowiedzieć na to pytanie, zapytaj Ducha Świętego o imię tej osoby. Weź ołówek i papier i zapisz na nim imiona osób, które cię zraniły i którym jeszcze nie wybaczyłeś. Zachęcam cię do odmawiania Modlitwy o przebaczenie przez dziewięć dni – albo nawet przez kilka tygodni, miesięcy, lat. Ludzie z chorobami zwyrodnieniowymi powinni rozważyć odmawianie tej modlitwy regularnie, ponieważ wiele takich chorób tkwi korzeniami w zgorzknieniu, w urazach i nieumiejętności wybaczania. Kiedy tę modlitwę będziesz odmawiał regularnie, zagrzebane wspomnienia powoli wypłyną na powierzchnię świadomości, by zostać usunięte w miłości Boga. Kiedy się pojawią, po prostu oddaj je Panu. Wybaczenie jest decyzją, nie uczuciem. Jeśli wybaczymy z własnej woli, Bóg ugruntuje to przebaczenie w naszych sercach. Ponadto gdy wybaczamy, wcale nie przyznajemy, że inni mają rację, a my się mylimy. To nie oznacza, że nie byliśmy zranieni. Nie odmawiamy drugiej osobie odpowiedzialności za to, co się stało. Kiedy wybaczamy niesprawiedliwości, jakie nas spotkały, jesteśmy po prostu posłuszni Bogu. Nie pozwalamy, by złe uczynki innych miały wpływ na nasze postawy, uczynki i uczucia. Bierzemy za nie odpowiedzialność. Jeśli poddasz się temu aktowi uzdrowienia, wydarzy się coś cudownego. Bóg otworzy twoje serce i da ci nową siłę, nową energię i nowe zdrowie. Kiedy zaczniesz żałować i wybaczać, będziesz całkowicie zjednoczony z Jezusem. Wejdziesz do cudownego królestwa miłości Bożej. Będziesz całkowicie wolny. Wybaczenie jest miłością w formie aktywnej. Muriel Neveux doświadczyła wspaniałej wizji w czasie Mszy świętej. Modlę się, by to doświadczenie uzdrowienia przez wybaczenie posłużyło i tobie.