Kronika fundacyjna Klasztoru Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego na Gródku w Krakowie (1620-1639)

Przełożona tameczna, którą była siostra Zofia Potocka, dobrej reputacyjej u ludzi prosiła barzo, aby to sama odprawić mogła, o czym miała dać potem wiadomość ojcu przeorowi, która po ode[j]ściu jego zgromadziwszy siostry zwyczajnym sposobem na kapitułę, uczyniła przemowę do sióstr wszystkich dosyć czasowi takiemu przystojną. Potym te pięć sióstr mianowawszy, uczyniła do nich osobną przemowę w te słowa. Gdy Abrahamowi, patryjarsze s. jedynaka onego Izaaka ukochanego Bóg kazał sobie ofiarować, nie tylko z zabicia i rozlania krwie ukochanego syna, ale i z utracenia pociechy swej, którą mu Bóg w nim obiecał, a on jej pewnie czekiwał, kto wypowiedzieć może, jaki żal serdeczny wnętrzności ojcowskie miały. Jednak patryjarcha s. nie chcąc się sprzeciwić woli Bożej, nie tylko nie ustąpił w tym woli swojej, ale i oczekiwanej pociechy, ale sam prowadził syna na górę, na której ofiara wykonana być miała. Moje siostry i córki najmilsze nie chcę ja się ani mogę równać w zasługach patryjarsze świętemu, ale w żalu przyrodzonym, który by ile na człowieka przypaść mógł, nie wiem, jeśli nie zrównam. Rodziłam Was, niegodna matka wasza zakonowi s. w jakiej miłości, sameście mi świadkami, której nie tylko nie ubywało, ale pomnażała się w sercu moim co raz wdzięcznością waszą. O pociesze której em się spodziewała z was mówić będę, dosyć na tym, że rzekę, iż tracę oraz was najmilsze córki moje, i to czegom się w tym miejscu spodziewała z was, nie wiem, mam li to rzec tracę, bo nie tracę, ale ofiaruję z Abrahamem s. Bogu, gdyż się jemu, abyście mnie smętną matką opuściły tak podoba, i sama na tę górę gródkową dnia jutrzejszego was odprowadzę, życząc abyście były miłą i wdzięczną wonną ofiarą temu, który was tam powołał, postępując we wszelkiej zakonnej doskonałości.