Kim jesteś, gdy nikt nie patrzy

CHARAKTER – zachowując zagrożone cechy Charakter – słowo to rzadko używane jest w Piśmie Świętym, nie widzimy go często w gazetach i nie słyszymy w telewizji. Jednak wiemy, co słowo to oznacza, i szybko dostrzegamy jego brak. Ludzie którzy nigdy nie używają słowa c h a r a k t e r, widzą wokół siebie rozwiązłość w liceum, zatłoczone kliniki aborcyjne, współczesną epidemię chorób przenoszonych drogą płciową, i biadają nad upadkiem moralności. Widzą, jak wybrani w wyborach urzędnicy państwowi biorą łapówki, jak przedsiębiorcy domagają się łapówek, jak inwestorzy gromadzą wielkie fortuny w zamian za poufne informacje, i lamentują nad końcem uczciwości. Czytają o maltretowanych żonach, bezrobotnych mężach i wykorzystywanych dzieciach, i zastanawiają się, co stało się z troską o drugiego człowieka. Jak powiedział pewien mądry człowiek, charakter określa kim jesteśmy, gdy nikt nie patrzy. To nie to samo co reputacja, ani opinia, jaką mają o nas inni ludzie. To nie to samo co sukces czy jakieś osiągnięcie. C h a r a k t e r to nie to co zrobiliśmy, ale to, kim j e s t e ś m y. I choć często słyszymy o tragicznych pomyłkach charakteru, mówienie tylko o jego braku nie wyczerpuje tematu. Zagrożone cechy charakteru Ludzie codziennie na setki sposobów dają dowód siły charakteru: - kobieta pokonuje swój strach przed przemawianiem do grupy ludzi i opowiada w kościele o cudownym wysłuchaniu jej modlitwy. To jest o d w a g a. - Mężczyzna postanawia wstawać codziennie dwadzieścia minut wcześniej, aby biegać wokół bloku, i dotrzymuje tego postanowienia. To jest d y s c y p l i n a. - Nauczyciel w liceum cierpliwie stara się nawiązać kontakt z nieuważną uczennicą i odkrywa w niej talent pisarski. To jest w i z j a. - Student, wobec nawału egzaminów i prac semestralnych, zastanawia się nad rezygnacją ze studiów, lecz ostatecznie postanawia na nich zostać. To jest wy trwałość Każda z tych czterech cech jest na mojej liście „zagrożonych cech charakteru”. Nie są one spektakularne, i nie są też łatwe. Dlatego wielu ludzi próbuje się bez nich obejść. Lecz co dziwniejsze, najbardziej zagrożoną cechą jest ta, o której wszyscy myślimy, że jej pragniemy – m i ł o ś ć. Niestety, gdy mówimy o miłości jako cesze charakteru, większość z nas ma na myśli to, że pragniemy być kochani. Mamy nadzieję, że ludzie będą nas podziwiać i miło traktować, a my będziemy się starać się tym odwzajemnić. Lecz ludzie z charakterem idą dalej, poza „misiowe” pojęcie miłości - do ciężkiej pracy nad miłością. Czynią to na wiele sposobów, często nie zdając sobie sprawy z tego, że okazują siłę swego charakteru: - kobieta odmawia usprawiedliwiania po raz kolejny swego męża, który nie poszedł do pracy z powodu kaca. To t w a r d a m i ł o ś ć. - Mężczyzna dostrzega łzy na twarzy swej córki, a zatem siada z nią i zachęca ją, by powiedziała, co leży jej na sercu. To c z u ł a m i ł o ś ć. - Rodzic rezygnuje z atrakcyjnej propozycji awansu w innym mieście, aby rodzina mogła pozostać w mieście, gdzie mają już przyjaciół i gdzie zapuścili korzenie. To m i ł o ś ć o f i a r n a. - Młoda wdowa wybacza pijanemu kierowcy, który uderzył i zabił jej męża. To m i ł ość r a d y k a l n a. Jak mówi apostoł Paweł, miłość jest najważniejszą cechą chrześcijańskiego charakteru (1 Kor 13,13), i jest prawdopodobnie najmniej zrozumiała. Dlatego poświęciłem jej drugą połowę tej książki. Jednak niezwykle trudno jest nauczyć się kochać, jeśli nie posiadamy również innych cech charakteru: odwagi do czynienia tego, co trzeba, dyscypliny pozwalającej podejmowanie decyzji i trwanie w nich, wizji pozwalającej spojrzeć daleko w przyszłość i głęboko w ludzkie serce, i wytrwałości pozwalającej na trwaniu w tym, co się robi, pomimo śmieszności, niewygody czy po prostu nudy. Z tego powodu pierwszą połowę książki poświęcam właśnie tym cechom charakteru.