Zaskoczony radością

W Polsce C.S. Lewis znany jest przede wszystkim z serii o Narnii. Dzięki Wydawnictwu Esprit możemy lepiej poznać tego pisarza, mistrza pióra, wirtuoza słowa. Dzięki, stopniowo wydawanym, jego książkom poznajemy jego twórczość, nie adresowaną do dzieci, ale do czytelnika dorosłego. Porusza różne tematy, wiary, smutku, rozważa Tajemnice otaczającego go świata, wewnętrznego i zewnętrznego. Z książek, które do tej pory czytałam wyłania się obraz człowieka mądrego i wrażliwego. Uważnego obserwatora, wnikliwego badacza. Ach!! Mam nadzieję, że jeszcze wiele książek Lewisa będę mogła przeczytać! „Chwile nagłej radości znaczą we wspomnieniach o wiele więcej niż długie lata szczęścia.” „Zaskoczony radością”, to autobiografia Lewisa, odpowiedź na wielokrotnie powtarzane pytania o jego życie, nawrócenie, o to jak z dziecka wychowanego w wierzącej rodzinie stał się ateistą i dlaczego później, znowu, zmienił zdanie. Autor zaczyna wspomnienia od okresu dzieciństwa, pisze w sposób niezwykle zajmujący, ciekawy, zabawny. Sam bowiem, nie czyta biografii, które nie intrygują go, nie wciągają od samego początku. Już samo słowo wstępne od autora zachęca do tego by rozsiąść się w fotelu i utonąć w tych rozważaniach. Ja jednak miarkowałam sobie te spotkania, dawkowałam sobie przyjemność jaką daje słowo. Żeby za szybko się nie skończyła. Dzięki świetnemu stylowi życie Lewisa, jakkolwiek mało spektakularne, staje się świetnym materiałem na książkę. Lewis pisze bardzo mądrze, a jednocześnie lekko. Zwykle autobiografie pisarzy o takim zacięciu filozoficzny stają się nudne. Roi się w nich od górnolotnych zwrotów, zbędnych, zbyt wnikliwych rozważań, tymczasem u Lewisa wszystko jest tak doskonale wypośrodkowane, jakby opowiadał nam co ciekawsze momenty swojego życia, w kawiarni, nad filiżanką herbatki. Chce się siedzieć, chce się słuchać. Chce się porównywać przemyślenia, refleksje, obserwacje! To była przyjemność czytać tak mądrą, dobrze napisaną książkę. Lewis, który stworzył Narnię, który przyjaźnił się z Tolkienem, Lewis, który pisze tak niezwykle zabiera nas w podróż po swoim życiu. Opowiada o Bogu, jako o Radości, sam tytuł, i po polsku i w oryginale, brzmi świetle, entuzjastycznie i jednocześnie intrygująco. Aż się prosi żeby poczytać. Dlatego zachęcam Was do lektury, wtedy zrozumiecie mój zachwyt!

Czy jest ktoś kto nie zna C. S. Lewisa?
Czy jest chociaż jedna osoba, która nigdy nie słyszała o baśniowej krainie Narnia?
Szczerze wątpię. Moja przygoda z tym autorem zaczęła się wiele lat temu, zapoczątkowała ją właśnie Narnia, którą pokochałam miłością wielką, szczerą i bezgraniczną.
Mój zachwyt nie słabnie mimo wciąż upływających lat i tym większa była moja radość gdy w ręce wpadła mi ta autobiograficzna książka.

Autor opowiada o swoim dzieciństwie i wczesnej młodości. Mówi szczerze, nie zataja żadnych, nawet tych wstydliwych fragmentów. Miałam wrażenie jakby autor siedział na fotelu obok i bez cienia zażenowania wprowadzał mnie w najbardziej intymne tajniki swojego życia, chociaż przez chwilę mogłam poczuć się jak najlepszy przyjaciel Lewisa, poczuć tą charakterystyczną więź, która łączy ludzi rozumiejących się bez słów. Z pewnym zdziwieniem odkryłam, że Lewis to człowiek taki sam jak każdy inny, z takimi samymi problemami i dylematami. Zaskoczyło mnie to jak wiele nas łączy, miłość do literatury, sentyment do Beatrix Potter, pewne obiekcje do twórczości Walta Disneya, brak zrozumienia nauk matematycznych i popełnianie błahych błędów w dziecinnie prostych obliczeniach ;) (podobno większość umysłów humanistycznych ma problemy z matematyką, tzw. królową nauk - z czym ja osobiście nie mogę się zgodzić).

Nie jest to typowa autobiografia, główny jej zamysł polegał na ujawnieniu czytelnikowi w jaki sposób dojść do prawdziwej, niezachwianej wiary, która może być źródłem ogromnej radości. Sprzeczne uczucia jakie władały autorem w poszczególnych okresach jego życia, paradoksy, które go dopadały, sprawiły, że droga do odkrycia Radości była wyboista i kręta. Wielokrotnie tracił i odkrywał wiarę, by w najmniej spodziewanym momencie zrozumieć jej dogłębną ideę i utwierdzić się w niej na resztę swojego życia.

Twórca Narnii nie pisze tylko o sobie, dzięki niemu możemy poznać realia życia na przełomie XIX i XX wieku. Wiele miejsca poświęca zasadom funkcjonowania szkół oraz niepisane prawa nimi rządzące (hierarchia uczniów itd.). Chyba wiele od tamtego czasu się nie zmieniło, wciąż w szkołach rządzą grupy silnych, popularnych, nie koniecznie inteligentnych, jednostek, którzy podporządkowują sobie tych szarych, mniej rzucający się w oczy, przeważnie stojący na uboczu inteligentów.

Książka mnie zachwyciła, aż szkoda było mi się z nią rozstawać i na pewno przy najbliższej okazji wrócę do niej by znów móc poczuć przy sobie obecność niezwykłego twórcy Narnii.