Barbara Sułek-Kowalska, W zdrowym ciele..., Tygodnik Idziemy

Musiała być osobą o cechach geniuszu, w dodatku z przemożnym wpływem na otoczenie, co zresztą widać do dziś. Została po niej ogromna spuścizna: od muzyki do medycyny, z rozważaniami duchowymi na czele. Hildegrada z Bingen jest uznana za świętą, jej wszczęty już w 1227 r.  proces kanonizacyjny nie został ukończony, ale w 1324 r. papież Jan XXII zezwolił na kult publiczny Hildegardy.

Jej praca Scivias zawiera wizje odnoszące się do dzieła stworzenia i historii zbawienia, natomiast Liber subtilitatum diversarum naturarum creaturaum zajmuje się farmakologią i medycyną naturalną oraz charakterystyką fauny i flory. Hildegarda uważała, że człowiek jako ukoronowanie dzieła stworzenia jest szczególnym obrazem Boga. Zajmowała się leczeniem ludzi – przypisywano jej nawet charyzmat uzdrawiania – szukając tego, co dziś nazywamy psychosomatycznym podłożem chorób.
    Jedna z dziennikarek zafascynowana tym, co nazywa się dziś „medycyną  Hildegardową” nie chciała przyjąć do wiadomości, że jest to ta sama Hildegrada z Bingen, której pieśni słyszała na festiwalu muzyki dawnej. I odwrotnie – a nie jest to anegdota – znajoma, która z powodzeniem upowszechniała  kompozycje chóralno-muzyczne św. Hildegardy, nic nie wiedziała o jej  przepisach „na zdrowe życie”. Kiedy red. Elżbieta Ruman przedstawiła w telewizyjnym programie i w artykule na naszych łamach Alfredę Walkowską, polską przedstawicielkę „medycyny Hildegardowej”, telefony urywały się przez kilka dni. 
    Teraz krakowskie wydawnictwo Esprit przygotowało na polski rynek dwie pozycje poświęcone medycynie św. Hildegardy. Ale uwaga: to nie są  przepisy na dietę-cud, choć mogą robić takie wrażenie. Hildegarda była świętą benedyktynką i przede wszystkim chciała nam przekazać, że każda terapia zaczyna się od duszy.